Tijdens het douchen voelde Mellony van den Dungen uit Eindhoven ruim een jaar geleden een klein knobbeltje in haar borst. Het voelde meteen niet goed. Onderzoeken volgden en de diagnose werd al snel duidelijk: borstkanker. Ook bleek Mellony draagster van een erfelijke BRCA2-genmutatie, wat niet alleen de oorzaak was van haar borstkanker, maar ook betekent dat ze in de toekomst een sterk verhoogd risico zou hebben op eierstokkanker. Het nieuws dwong haar tot grote, ingrijpende beslissingen over haar lichaam en toekomst – maar haar optimisme verloor ze nooit.
“Je bent 37, je hebt een tweeling van dertien, en ineens hoor je: ‘je hebt borstkanker’,” vertelt ze. Bovendien ging het om een triple-negatieve variant, een agressieve vorm waarbij behandeling extra complex kan zijn. Ze startte met chemotherapie en onderging genetisch onderzoek vanwege haar jonge leeftijd. Toen duidelijk werd dat ze het BRCA2-gen draagt, kwam ze voor moeilijke keuzes te staan.
Uiteindelijk koos Mellony voor een dubbele borstverwijdering met directe reconstructie. “Wat mij ziek maakt, moet weg. Dat voelde als de enige juiste keuze,” vertelt ze. De reconstructie werd gedaan met haar eigen buikweefsel; implantaten wilde ze niet. “Dit voelt meer als van mijzelf.”
Omdat de kans op eierstokkanker ook groot was, liet ze haar eileiders en eierstokken preventief verwijderen. “Mijn kinderwens was al vervuld. Als ik het niet zou doen, zou de angst blijven.” Ze kwam hierdoor vroeg in de overgang. “Maar ik ben er nog – en ik ben gezond. Dat is wat telt.”
Bij de eerste operatie werkten de gynaecoloog en chirurg samen: er werd een poortwachtersklier in de oksel verwijderd om te controleren op eventuele uitzaaiingen, en tegelijk werden haar eileiders en eierstokken weggehaald. De uitslag was gelukkig gunstig: geen uitzaaiingen.
De tweede operatie bestond uit de dubbele borstamputatie en de reconstructie met buikweefsel. “Ik vond het ongelooflijk spannend. Als alleenstaande moeder denk je toch aan wat er mis kan gaan.” De operatie duurde de hele dag en het herstel was zwaar. Er ontstonden complicaties bij de doorbloeding van een deel van de huid, waardoor er extra wondzorg nodig was. “Het heeft een groot litteken achtergelaten, maar dat hoort nu bij mijn verhaal.”
De chemotherapie had veel effect op haar lichaam. Na elf kuren moest ze stoppen omdat haar aderen niet meer goed behandelbaar waren en haar lijf op was. “Mijn haar verloor ik al na de tweede kuur. Dat vond ik emotioneel zwaar.”
Maar ondanks alles probeerde ze elke stap positief te benaderen. “Bij elke chemo, elke uitslag, elke stap vierden we iets kleins. Friet en champagne – hoe gek ook klinkt, het hielp.” Voor de amputatie liet ze zelfs een gipsafdruk van haar borsten maken. “Zo gaf ik betekenis aan iets dat anders alleen maar verdrietig was.”
De impact op haar kinderen was groot. Haar zoon zei bij het horen van de diagnose: “Mama, jij gaat dood.” Dat raakte haar diep. Haar dochter was bij veel behandelingen aanwezig en knipte haar haren af toen deze uitvielen. “Ze hebben mij erdoorheen gedragen, net zoals ik hen.”
Via FIKS krijgt het gezin begeleiding bij het verwerken van alles wat er is gebeurd. “Het is zo waardevol om samen handvatten te krijgen om hiermee om te gaan. Het raakt het hele gezin, niet alleen degene die ziek wordt.”
Nu gaat het goed met Mellony. Ze leeft bewuster en geniet van kleine momenten. “Je denkt vaak: dat komt later wel. Maar ‘later’ is niet vanzelfsprekend. Ik kies nu bewust voor wat mij gelukkig maakt en laat onbelangrijke dingen sneller los.”
Omdat het BRCA2-gen erfelijk is, is ook de rest van haar familie getest. Haar zus bleek geen drager, maar bij haar oom werd de genmutatie én prostaatkanker vastgesteld. Voor haar eigen kinderen blijft het voorlopig spannend: zij hebben ieder 50% kans om het gen ook te dragen. “Als ze 18 zijn, mogen ze zelf kiezen of ze zich willen laten testen. Dat idee is soms moeilijk, maar zij hebben straks de informatie die ik niet had. Dat geeft hen keuzevrijheid – en misschien wel tijd.”
Dit verhaal is herschreven en gebaseerd op een blog afkomstig van catharinaziekenhuis.nl